Pierwsze ślady obecności człowieka w Bieszczadach pochodzą z epoki neolitu, o czym świadczą odkrycia archeologiczne śladów bytowania koczowniczych pasterzy, należących do kultury ceramiki sznurowej. Do połowy XIV w. teren wchodził w skład państwowości ruskiej. Pierwsza ekspansja osadnicza przypada na okres panowania Kazimierza Wielkiego i królowej Jadwigi, po przyłączeniu tych ziem do Korony Polskiej. Wtedy to, za sprawą osiadłych tu rodów szlacheckich, powstała większość obecnych bieszczadzkich miejscowości. Najtragiczniejszym okresem historii tego terenu były lata 1944–1947, kiedy to w konsekwencji powojennych repatriacji, wysiedleń i akcji „Wisła” znaczna część ludności musiała go opuścić. Obecnie jest to stale rozwijający się region turystyczny. W dużym stopniu miało na to wpływ utworzenie jezior Solińskiego i Myczkowieckiego oraz Bieszczadzkiego Parku Narodowego.
Rozwój regionu niesie z sobą wiele zagrożeń dla bieszczadzkiej przyrody. Największy wpływ na nią ma eksploatacja starych drzewostanów, zalesianie terenów otwartych, zabudowa dolin rzecznych i zabudowa wzdłuż dróg oraz zwiększenie ruchu turystycznego i rozbudowa infrastruktury turystycznej. Bieszczady pensjonaty posiadają w swej ofercie miejsca noclegowe o wysokim standardzie.
W granicach omawianych regionów znajdują się wielkopowierzchniowe obszary chronione, takie jak: parki narodowe, parki krajobrazowe i obszary Natura 2000.
Bieszczadzki Park Narodowy (29 201,06 ha) powołano dla ochrony najwyższych partii polskiej części Karpat Wschodnich, a zwłaszcza bogatej fauny puszczańskiej, naturalnych ekosystemów leśnych, połonin rozciągających się ponad górną granicą lasu i wyjątkowego krajobrazu.
Park Krajobrazowy Doliny Sanu (28 718 ha) chroni malowniczą dolinę Sanu od źródeł po Jezioro Solińskie, masywy Dwernika-Kamienia i Magury Stuposiańskiej oraz pasma górskie Otrytu i Jeleniowatego. Szczególnej wartości nadaje temu obszarowi rzeka San (posiadająca w górnym biegu najbogatszą z polskich rzek karpackich faunę wodną), wysoki stopień zalesienia, zróżnicowanie siedliskowe i biocenotyczne oraz mała penetracja ludzka.
Ciśniańsko-Wetliński Park Krajobrazowy (51 013,75 ha) chroni pasma górskie biegnące z północnego zachodu na południowy wschód (pasmo graniczne, Matragony i Hyrlatej, Wielkiego Działu i Małego Jasła, Berda i Łopiennika) oraz doliny rzeczne Osławy, Solinki, Wetliny i Hoczewki. Celem ochrony są na tym obszarze głównie przełomowe doliny rzeczne, jeziorka osuwiskowe oraz bogata fauna puszczańska związana z wysokim stopniem zalesienia.
W ramach sieci Natura 2000 Bieszczadzki Park Narodowy oraz obydwa powyższe parki krajobrazowe wchodzą w skład obszaru specjalnej ochrony ptaków i specjalnego obszaru ochrony siedlisk Bieszczady o wspólnych granicach.
Park Krajobrazowy Gór Słonnych (56 032 ha) obejmuje swoim obszarem typowe dla Karpat Wschodnich pasma górskie: Gór Słonnych, Chwaniowa, Ostrego Działu i Radiów Wierchu, oraz sieć rzek i potoków dorzecza Sanu i Strwiąża. Park charakteryzuje się bogatą florą roślin naczyniowych i porostów, bogatą fauną puszczańską oraz przynależnością niektórych rzek i potoków do zlewni Morza Czarnego. Jego powierzchnia w większości pokrywa się z obszarem specjalnej ochrony ptaków Góry Słonne.
Ponadto w granicach Gór Sanocko-Turczańskich znajdują się jeszcze dwa obszary Natura 2000: specjalny obszar ochrony siedlisk Dorzecze Górnego Sanu i specjalny obszar ochrony siedlisk Moczary.